แม้ว่าบางครั้งอาจดูห่างไกลจากสไตล์อเมริกันดั้งเดิม แต่ Neo-Traditional ก็สอดคล้องกับกฎทางเทคนิคหลายประการของการสักแบบดั้งเดิม แม้ว่าความกว้างและน้ำหนักของเส้นอาจแตกต่างกัน แต่โครงร่างสีดำยังคงเป็นแนวทางปฏิบัติมาตรฐาน ความชัดเจนขององค์ประกอบ ความสำคัญของแผงกั้นคาร์บอนสีดำเพื่อรักษาสี ตลอดจนธีมที่ใช้ร่วมกันคือสิ่งที่เหมือนกันบางประการ รอยสักแบบนีโอดั้งเดิมมีแนวโน้มที่จะแตกต่างจากรอยสักแบบดั้งเดิมตรงที่รายละเอียดที่ซับซ้อนมากขึ้น ความลึกของภาพ และจานสีที่สดใสและแตกต่างอย่างแหวกแนว

ปลายทศวรรษที่ 1870 และ 80 เราจะได้เห็นงานศิลปะของญี่ปุ่นที่บอกเล่าผลงานของโมเนต์ เดอกาส์ และแวนโก๊ะอย่างมาก การใช้มุมมอง รูปแบบ และแม้แต่อุปกรณ์ประกอบฉากที่แบนราบ เช่น พัดที่ทาสีและชุดกิโมโนที่ปักอย่างสวยงาม ปรมาจารย์ด้านอิมเพรสชั่นนิสม์ได้ปรับเปลี่ยนปรัชญาศิลปะตะวันออกให้เข้ากับผลงานของตนเองอย่างกระตือรือร้น แวนโก๊ะเคยกล่าวไว้ว่า “เราคงเรียนศิลปะญี่ปุ่นไม่ได้ สำหรับฉันดูเหมือนไม่มีความสุขและร่าเริงมากขึ้น และทำให้เรากลับคืนสู่ธรรมชาติ…” การหลั่งไหลเข้ามาของลัทธิญี่ปุ่นและการกลับคืนสู่ ธรรมชาติคือการจุดประกายการเคลื่อนไหวครั้งต่อไปเพื่อให้มีผลมากที่สุดต่อการสักแบบ Neo-Traditional ร่วมสมัย

แม้ว่านักสักสมัยใหม่หลายคนพยายามที่จะเชี่ยวชาญการสักแบบนีโอ–ดั้งเดิม แต่ก็ไม่มีใครประสบความสำเร็จได้มากเท่ากับ Antony Flemming, Miss Juliet, Jacob Wiman, Jen Tonic, Hannah Flowers, Vale Lovette และ Heath Clifford นอกจากนี้ยังมีสไตล์ของ Deborah Cherrys, Grant Lubbock, Arielle Gagnon, Sadee Glover, Chris Green และ Mitchell Allenden แม้ว่าศิลปินสักแต่ละคนจะทำงานในสาขาการสักแบบนีโอดั้งเดิม แต่พวกเขาก็นำรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์และแตกต่างมาสู่สไตล์นี้ Heath Clifford และ Grant Lubbock ต่างมุ่งเน้นไปที่แนวคิดเกี่ยวกับสัตว์ที่โดดเด่น